سلام
آغاز همیشه سلام است ، 
آفتاب هر روز بر آسمان سلام می کند
آسمان بر ابر
ابر بر باد
باد بر گلبرگ گلی
گل بر دستان آدمیزاد
و انسان بر زمینی که سالها روی آن زیسته است..
و پس از سلام
حرف هاییست که گاه گفتنش گواراست
و حرفهایی که شاید
ناگفته بماند بهتر است
حرفهای من
اندیشه های توست
لحظه هایی ازین زیستن جبری
افکار روزانه ایست که گاه
با ابری می آید
می بارد
و فرو می رود در زمین..
جرعه ای از حرفهای من را بنوش گاهی
بگذار هر روز پس از سلام
حرفهایی برای گفتن باشد 
و حرفهایی برای شنیدن
که وسعت دیدگان هر کس
درین روزگار ابری
در پس حرفهایی پنهان است
که برای گفتن دارد

ث م ی ن

ث...میم...ی...نون...!
نامی بر من نهادند،
که تمام غرور و خودخواهی وُشادی..،
   غم و خستگی و رنج و دردم را،
       با آن صدا زنند!
نامی که حک شود روی قلبی،
  یا تنها روی سنگی به بلندای یک قبر!

تلخ صدا کن مرا..
صدایت حروف چهارگانه ی اسم بی تکلفم را
    روح بخشاید شاید،
  به خود آیم،
   و شاید باز "خویش" شوم :

     " ث....م...ی .. ن...! "

خانه ی دوست

خانه ی دوست همین جاست ، بمان!!!
چه کسی بود که پرسید کجاست..؟
آسمان آبی شد
رهگذر خنده زد و زود گریخت
و به دنبالش تو..
پشت آن کوه بزرگ
زیر سایه ی سپیدار بلند
دختری چشمانش
پرِه از خواب خداست
و ز اشکت لبریز
می روی تا خود او
که چه نزدیک به توست
و چه دوری از او!
کودکی گم شده است،
تو صدا کن او را،
نور می آوردت
و تو می مانی و از خنده ی سبزش در خواب،
می شنوی:
"خانه ی دوست همین جاست، بمان..!"

ث م ی ن