رفته رفته شب شد
 اشکِ شوری لبریز
   تنگِ چشمم پُر شد
     در سیاهی ماندم
        گونه هایم تر شد
در خودم گُم شده بودم انگار
  یک فرشته خَم شد
     دستهایش آرام
       زیرِ چشمانم برد
         قطره ها را برداشت
           کوله بارم از دوش
              غصه ها را زِ دلم زود گرفت
    آسمان را چه صبور
       تا خدا پرواز کرد
چه سبک بال شدم
  آسمان از دلِ من تیره ترُو
        شب زِ رویِ سیهِ من چه سیاه
دردِ دل هایِ من ارام آرام
    ریخت از دستِ فرشته
       محو در تاریکی
         آسمان پر شده بود از غمِ من
صورتم را چه خجول
   از تو پنهان کردم
 و تو از پشتِ همین شب چه رحیم
   خیره بر من بودی
شب بسترِ اندوهم شد
  با طلوعِ خورشید
    آسمان روشن شد
                دل می روشن تر
یک فرشته
   یک شب
     التماسی از من
من پُر از توبه پُراز اشکِ نیاز
   یک تبسم
          یک راز
       یک اجابت از تو..
 و خدایا گویا
            آفریدی تو مجدّد من را!

samin