به دنیااین چنین بنگر

که از روزُو شبت غافل شوی یک دم

به حالِ مردمانی دور

یا حتی به تو نزدیک

که غافل مانده ای ازرنج وُ سختی شان

نگاهی کن..

درین ایام

که دشوار است، بر انسان، حیات و زندگی بسیار

درین ایام

که می گیرد ز آدم ها، امیدِ زندگانی را

درین ویرانه ی تاریک وُ آشفته

به کُنجی،کودکی از گشنگی،از ضعف می میرد،چنین دشوار

نگاهی کن به شب هایی

که سیری می رسد تا انتهایِ حلقِ پُر آذوقه ات

و از دردِ شکم تا صبح،

  به خود می پیچیُ و کابوس می بینی

ولی  همسایه ات بی تکه نانی سر به بالین می گذارد باز هم امشب

نگاهی کن به فرزندی

که پیشِ چشمِ بابایش

ز تب می سوزد وُ آتش به جانِ خسته اش می ریزد وُ بی وقفه می نالد

و دستِ خالیِ بابا

ندارد قدرِ دارویی برایِ کودکش پولی..

نگاهی کن به دنیایی

 که در آن، کودکانی پاک،

گام باید رویِ سنگُ و خار بردارند

و با پایِ برهنه بارِ سنگینِ فلاکت هایشان بر دوش بُگذارند

ولی در گوشه ای دیگر

پس از مهمانیِ  شادُ و مجّلل ، خسته از تفریح

تکاندی تو تمامِ گردُ و خاکِ شانه هایت را

به راهِ سختِ پیشِ پایِ زخمی شان

نگاهی کن به دنیایی

سیاه و خالی وُ پر حسرت ُ و مغموم

که نزدیکِ همین دنیایِ رنگارنگُ و شادِ توست!

 ث م ی ن